«به نام خدا»

از آنجا که اعتقاد به موعود آخرالزمان فصلى مشترک میان ادیان مختلف است، در این مقاله تلاش شده تا گزارشى کوتاه از باور زرتشتیان در این خصوص ارائه گردد، باشد که در پیشگاه حضرت ولى عصر،علیه‏السلام، پذیرفته شود.  

در اعتقادات کهن ایران، هستى عمرى دوازده هزارساله دارد که به چهار دوره سه‏هزارساله تقسیم مى‏شود:

1. سه‏هزار سال نخستین زمانى است که جهان مینوى است، آفرینش بالقوه است و تنها در اندیشه اهورامزدا وجود دارد.  

2. سه‏هزار سال‏دوم زمانى‏است‏که جهان رنگ مادى به خود مى‏گیرد، آفرینش پاک‏است وآلودگى به آن راه نیافته است.

3. سه‏هزار سال سوم زمانى است که آفرینش دچار آلودگى مى‏شود و نیروهاى اهریمنى به سرزمین روشنایى مى‏تازند و آمیختگى و کشاکش میان نیکى و بدى درمى‏گیرد.

4. سه‏هزار سال چهارم روزگار جدایى و رهایى است. آفرینش آلوده و آمیخته در این دوران به سوى پیراستگى مى‏گراید تا سرانجام به پاکى آغازین خویش بازگردد. (1) Saoshianta به طور خارق‏العاده ظهور مى‏کند.

سنت مزدیسنان حاکى از این است که این سه منجى، سه برادر از پشت زرتشت هستند که ایزد « نریوسنگ » ( نئیریوسنگه ( Nairyosangha نطفه را حفظ کرده و به ایزدبانو آناهیتا مى‏سپرد. ایزدبانو نطفه را در دریاچه‏«کانسه‏ایه‏» یا «کانسو» ( Kansaoya-Kansu ) نگهدارى مى‏کند. در آغاز هزاره یازدهم، دوشیزه‏اى از یک خاندان بهروز و پارسا و پرهیزگار در این دریاچه ( هامون) به آب داخل شده واز آن نطفه آبستن مى‏شود و «اوخشیت ارته‏» یا «هوشیدربامى‏» (2) نخستین موعود و منجى متولد مى‏شود...

ادامه مطلب